Condoleances

Lieve Pascal, Jaren geleden het trgische filmpje gezien,mijn hart draaide zich om zo'n lieve stoere jongen met zoveel goede bedoelingen,zomaar weggerukt uit het leven door een stelletje relschoppers. Heb een tv programma over je gezien en een traantje weggepinkt,wat leek je qua karakter op zijn zoon,ruwe bolster blanke pit. Vandaag je moeder via internet gesproken...oh wat komt het nu dichtbij,moet weer denken aan die jongen die zich ongerust maakt om zijn moeder. 25 Jaar ben je geworden...veel te jong, De hemel had vast een engel nodig. Heb zelf een hartsvriendin verloren toen we 21 waren,ik ben nu 40 en er gaat bijna geen dag voorbij of ik denk nog even aan haar, je vrienden gaan jou dus ook nooit vergeten !Al gaat hun leven verder waar die van jou bruut gestopt is. Wens je familie heel veel sterkte toe, juist na zoveel jaar ga je iemand die je lief hebt extra missen
Angelique, 3 december 2009

Ik vind het stom zonder jouw Pas! Ik zit nu gedichten van vroeger te lezen... Ik baal en mis jou...
Laura, 3 december 2009

Lieve Pascal, Stilte op internetsites, zegt niet dat er stilte is in het hart. Ik denk nog steeds aan je. Al jouw vroegere vrienden gaan verder met hun leven, of zo lijkt het. De een drinkt 's avonds een borreltje om het te 'vergeten'. Anderen gaan sporten, storten zich op hun kinderen, of in videogames. Toch dragen jouw vroegere vrienden jou met zich mee, omdat jij zo verweven bent in hun bestaan. Ik ben niet de enige die zo af en toe naar de foto's kijkt van ons in gelukkiger tijden... Brok in de keel... Mijn vriend heeft nooit de kans gehad jou goed te leren kennen, jullie hebben elkaar maar eenmaal kortstondig gezien. Toch spreek ik met regelmaat over jou met hem. Over hoe leuk het was, en hoe verdrietig soms. Want oh, wat hadden we het zwaar, dachten we... Tieners in de bloei van hun leven met alle (on)gemakken van dien. Vanavond denk ik aan jou, en besef dat het alweer bijna drie jaar geleden is dat jouw leven jou ontnomen is. Dat ik nu ouder ben dan jij geworden bent. En hoeveel verdriet dat doet... is nauwelijks te beschrijven. Ik heb niemand om dit verdriet te delen. Mijn vriend kende jou niet. Je familie vallen we niet lastig, want mijn verdrietje is maar een fractie van het verdriet dat zij voelen. En wij als vrienden onder elkaar... Willen er niet zomaar over beginnen. Je wilt het niet oprakelen bij mensen. Geen overlast zijn. Dus zo nu en dan praat ik tegen jou. Hoop dat je het kunt horen, en dat je weet dat ik, nee, wij allemaal, je missen...
Dana, 18 november 2009