Condoleances

Lieve pas.. Vanmorgen keek ik naar de datum.. 9 oktober... Het enige wat ik kon denken was.. je had 27 geworden. je had vandaag kado's gekregen gefeest en gelachen. En nu op deze dag zullen er een hoop een traan laten.. omdat dat jij niet mag genieten.. doordat een ander over jou leven besloot. Ik wou dat ik wat kon doen.. om bij iedereen die verdriet heeft om jou de pijn weg te halen.. maar elk woord elk ding.. zou niet helpen. Het lijkt alleen maar soms erger te worden... een traan laten om jou gaat steeds makkelijker.. waarschijnlijk omdat ik besef.. ik zie je niet meer.. nooit meer dat ik je mooie lach zal zien en nooit meer dat ik omhoog moet kijken om jou in de ogen aan te kunnen kijken. was maar een minimensje bij jou. Als ik aan je denk doet het pijn.. omdat het niet eerlijk is hoe ze jou behandeld hebben.. en nu zelf slachtoffer willen zijn.. Wat is er toch gebeurt met de wereld dat alle kleur aan het vervagen is.. Nou jou dood is de wereld een donkere plek geworden.. de zon is vergaan. Voor alle vrienden en familie van Pascal wil ik jullie deze dag en natuurlijk elke dag veel steun bieden en geven.. en ik denk aan ieder van ons die om Pascal gaven.
Linda, 9 oktober 2008

27 jaar geleden, op vrijdag 9 oktober om 02.10 uur, werd jij geboren...je bent voor altijd in ons hart..
Mama, 9 oktober 2008

Herinneringen...27 jaar geleden Thuis...in het verleden
Mama, 4 oktober 2008

Lieve Marcella Als woorden konden troosten zou je verdriet al over zijn Als letters konden aaien zou het helen al je pijn... was het maar zo makkelijk dan zou ik praten alsmaar door en zou ik alle vellen vullen die nodig zijn hiervoor maar dat ligt niet in mijn vermogen meeleven meer kan ik niet... hoop je toch wat troost te geven in je donkere verdriet...
Willy, 25 september 2008

Lief broertje, Het is alweer een tijdje geleden dat ik mijn neus heb laten zien, maar je bent 'iedere' dag in mijn gedachten..Jou te moeten missen is zo onbevattelijk..Ik luister naar muziek en denk aan jou.. mijn emoties zijn nog steeds geblokkeerd, maar soms, heel soms komen ineens de tranen en dan word ik weer overspoelt door het gevoel van wanhoop.. Jou te moeten missen doet zo'n pijn, maar is niet te vergelijken met wat JIJ allemaal MOET missen omdat het leven je werd ontnomen!!! IK HOU VAN JE EN MIS JE ELKE DAG MEER!!
Je zusje, 19 september 2008

Pas je verjaardag komt eraan...ik ben zo verdrietig en zo ontzettend boos...die vader..ik hoor het hem nog zeggen..."mijn zoon ligt met een dikke knie boven, ja je weet hoe het gaat met die jongens"...TERWIJL HIJ WIST DAT JE GESTOKEN WAS MET EEN MES..WANT TOEN HAD HIJ HET MES AL VERSTOPT!...en even daarna heeft hij tegen de buurman gezegd "IK HOOP NIET DAT-IE DOOD GAAT, WANT DAN BEN IK MIJN ZOON KWIJT"...
Mama, 14 september 2008